Views: 3
W dniu 11 listopada 1918 r. Rada Regencyjna przekazała uwolnionemu z twierdzy magdeburskiej Józefowi Piłsudskiemu władzę wojskową i naczelne dowództwo podległych jej wojsk polskich. W tym samym dniu Niemcy podpisały zawieszenie broni kończące działania bojowe I Wojny Światowej.
Po 123 latach nieobecności na mapach politycznych Europy Polska odzyskała niepodległość.
Ponad sto lat niewoli, krwawo tłumione powstania narodowe, represje polityczne, zsyłki na Syberię, polityka rusyfikacji i germanizacji nie wpłynęły na usilne dążenie Polaków do odzyskania niepodległości. Ten duch tkwił w Narodzie polskim również dzięki działaniom polskich elit politycznych i intelektualnych, które starały się zaszczepić w polskich chłopach i robotnikach świadomość narodową. Był to proces długotrwały, który owocował w różnorodne formy samokształcenia i działania zmierzające do obrony języka polskiego w szkolnictwie, tradycji narodowej. Już na przełomie XIX i XX wieku postulat odbudowy państwa polskiego miały w swych programach wszystkie liczące się polskie partie polityczne.
Rozpad monarchii austro-węgierskiej – przełom października i listopada 1918 roku oraz zapowiedź klęski Niemiec spowodował, że Polacy odzyskali nadzieję na odbudowę niepodległego państwa, szczególnie że zaistniała sytuacja międzynarodowa była dla Polski bardzo korzystna.
W warunkach trudnych do oszacowania strat ludzkich i materiałowych z lat 1914-1918 rozpoczął się trudny i dramatyczny proces walki o granice i kształt ustrojowy odrodzonej Rzeczypospolitej. Trwał do 1923 roku. Obszar ówczesnej Polski liczył sobie 388 tyś. km², zamieszkany był przez 27 mln osób, z których zaledwie 69 % było Polakami. Kraj był wyniszczony zaborami oraz I wojną światową, ciężkimi walkami granicznymi. Proces rozwoju wolnej Rzeczypospolitej przerwany został po ok. 20 latach niepodległości 1 września 1939 roku.
Dziś mijają 104 lata od tamtych pamiętnych wydarzeń.